D

il ve konuşma birbirinden farklıdır. Dil, insanların birbirleriyle duygu ve düşüncelerini paylaşmak amacıyla kullandığı ortak kurallar sistemidir. Bir dil, yalnızca konuşma dilini akla getirmemelidir; yazı ve işaret kullanımı da bir dildir. Konuşma ise bu duygu ve düşünceleri içeren kuralların gerekli organlar yardımıyla fiziksel olarak üretildiği sistemdir. Bir çocuk, duygu ve düşüncelerini aktarmak için gerekli dilbilgisine sahip olabilir fakat konuşma organları (dil, dudak vb.) işlevini gerektiği şekilde yerine getiremediğinden konuşamayabilir. Diğer yandan, başka bir çocuk konuşma organları işlevini kusursuz yerine getirdiği halde dil gelişimindeki bir aksaklık nedeniyle konuşamayabilir ya da her ikisi de aynı anda görülebilir.

Konuşma problemine örnek: Özcan 4 yaşında. Sorulara doğru cevap veriyor, isteklerini veya çevresindeki durum veya nesneleri sözel olarak ifade edebiliyor. Ancak aile üyeleri ve/veya yeni tanıştığı kişiler tarafından söylediklerinin çoğu anlaşılmıyor veya yalnızca en yakınındaki kişiler tarafından anlaşılabiliyor.

Dil ve konuşma problemine örnek: Özge 4 yaşında. Söylenenleri anlamasına rağmen isteklerini ve ihtiyaçlarını sözel olarak beklenen düzeyde ifade edemiyor; yani tek sözcükle veya basit cümlelerle ve bunun yanında zorda kaldığında işaretlerle iletişim kuruyor. Diğer yandan bu çocuğun söyledikleri de en yakınındakiler dışında diğer kişiler tarafından kolaylıkla anlaşılmıyor.

Bir çocuk eğer başkalarının söylediklerini anlamakta (alıcı dil) veya kendi duygularını, düşüncelerini yeterli düzeyde sözel olarak aktarmakta (ifade edici dil) güçlük yaşıyorsa o zaman bu bir dil bozukluğudur. Diğer yandan eğer bir çocuk konuşma seslerini doğru veya akıcı bir şekilde üretmekte zorluk yaşıyorsa o zaman bu bir konuşma bozukluğudur. Dil ve konuşma sorunları çocuklarda birbirinden ayrı görülebileceği gibi birlikte de görülebilmektedir.